Afgelopen tijd heb ik een nieuwe allergie ontwikkeld: Zodra ik het woord ‘Het Nieuwe Normaal’ hoor krijg ik kriebel onder m’n oksels, jeuk aan m’n ogen en spontane hoestneigingen. Het is zo’n woord dat lekker bekt, maar eigenlijk niks anders betekend dan ‘wen maar aan deze afschuwelijke rotzooi’.
Er klinkt momenteel zelfs respect voor deze term die de afgelopen weken menigmaal in de mond wordt genomen, terwijl ik mij stellig afvraag of het niet eerder kritischer moet worden bekeken voor we het unaniem ‘normaal’ gaan noemen. Ik zal het nooit ‘normaal’ gaan vinden dat ik mijn vrienden en familie niet een knuffel mag geven. Dat ik langs mijn eigen buren met en ruime boog wandel en mijn adem inhoud als er iemand hoest. Ik zal het nooit normaal gaan vinden dat we uit angst wc-papier hamsteren of mensen gaan vaccineren en chippen.
Dat gezegd hebbende wil ik af van mijn allergie. Dus geef ik het woord ‘Het Nieuwe Normaal’ een nieuwe betekenis. Want ik zie ook mooie dingen. Ik zie ook dat mensen naar elkaar omzien. Buren die elkaar in de gaten houden en vragen hoe het de ander gaat. Ik zie een verbondenheid ontstaan die in niet eerder heb gezien.
In dit land van prestatie en competitie voelen we ons nu even allemaal gelijk, omdat we samen tegen één vijand vechten. Overal duiken creatieve liefdevolle ideeën op en dat vind ik mooi. Dit Nieuwe Normaal klinkt mij als muziek in de oren, jou ook? Dus laten we er een tandje bij zetten. Kijk bewust om naar de ander niet alleen nu maar ook na 1 juni.
